Un potente compuesto antibacteriano contenido en el ajo   O ajo contén unha sustancia que é especialmente efectiva ata cando se enfronta coas cepas bacterianas máis resistentes. Nun novo estudo verificáronse as esperanzadoras propiedades deste composto. As infeccións agresivas e con farmacorresistencia múltiple constitúen un problema de saúde crecente en todo o mundo. As bacterias están desenvolvendo farmacorresistencia a un ritmo alarmante, de modo que hai unha gran demanda de novos medicamentos que poidan combater esta ameaza. O ajoeno, o citado composto antibacteriano do ajo, neutraliza á bacteria resistente a base de paralizar o seu sistema de comunicación. Así o corroborou Tim Holm Jakobsen, da Universidade de Copenhague en Dinamarca. Na súa investigación, demostrou que o ajoeno impide concretamente que a bacteria secrete un ramnolípido nocivo, o cal provoca a destrución de glóbulos brancos do corpo. Os glóbulos brancos son indispensables porque desempeñan un papel crucial no sistema defensivo inmunitario, non só rexeitando a infección, senón tamén matando ás bacterias. Cando as bacterias agrúpanse no que se coñece como biopelículas, onde se rodean dunha resistente película de materiais orgánicos, adquiren unha maior resistencia aos antibióticos. Os investigadores dedicaron moita atención ás bacterias Pseudomonas aeruginosa, que causan infeccións en pacientes con úlceras crónicas nas pernas, por exemplo, e nos pulmóns de pacientes que sofren de fibrosis quística. O ajo apoia e mellora o tratamento con antibióticos convencionais. A nova investigación demostrouno claramente en biopelículas cultivadas no laboratorio e en ensaios nos que se utilizaron ratones. Ao engadir antibióticos a unha biopelícula, o efecto era escaso, e o ajoeno sen antibióticos tamén tiña un efecto modesto. Con todo, a combinación de antibiótico con ajoeno si resultaba devastadora, matando a máis do 90 por cento da comunidade da biopelícula. Desde unha perspectiva técnica, o ajoeno bloquea o sistema de comunicacións, coñecido como detección de quórum, nas bacterias, o cal emprégase para crear a infección, entre outras funcións. Un gran número de produtos naturais demostraron ser extremadamente eficaces como medicinas. Con todo, para mellorar o efecto terapéutico e para asegurar unha produción farmacéutica sostenible, os investigadores procuran aumentar a disponibilidad e a concentración desas sustancias naturais a través da síntese química. O ajo contén tan pouco ajoeno que habería que comer uns 50 ao día para alcanzar o efecto desexado. O uso terapéutico do ajoeno pasará xa que logo polo seu illamento e a súa produción industrial nas cantidades e doses adecuadas. Tim Holm Jakobsen e os seus colaboradores esperan agora iniciar xunto a algunha empresa farmacéutica o traballo de desenvolver aplicacións prácticas do seu achado e da experiencia adquirida.

Científicos españoles desarrollan un nuevo método para detectar leishmaniosis Unha mostra de pelo e unha única análise. Así de fácil resulta o novo método ideado por investigadores do grupo LeishmaCeres, da Universidade de Estremadura, para detectar leishmaniosis. Unha enfermidade parasitaria que afecta a máis de 12 millóns de persoas, a maioría en países empobrecidos, das cales unhas 40.000 falecen cada ano pola variante visceral desta enfermidade, segundo estimacións da ONG Iniciativa para o Desenvolvemento de Medicamentos para Enfermidades Esquecidas. A nova técnica supón un aforro importante respecto de os procedementos habituais, que combinan varios métodos de elevado custo. máis información "Esta técnica supón un notable aforro de diñeiro, tempo e persoal sobre os actuais métodos de diagnóstico", explica Rubén Muñoz, autor principal do estudo. O diagnóstico habitual desta enfermidade en animais salvaxes combina varios métodos moi custosos para conseguir unha maior sensibilidade e fiabilidad nos resultados. A leishmaniosis se diagnostica a partir de mostras biolóxicas cuxa obtención supón un grave estrés para os animais. "Para tomar mostras de sangue, pel ou medula ósea en animais vivos hai que capturalos e anestesiarlos", aclara Muñoz. No caso de cadáveres, a análise complícase xa que a lisis e putrefacción do organismo impide a detección da infección parasitaria. ?O novo método é tan sinxelo como coller unha mostra de pelo", asegura o científico. "O cabelo é moi estable, o que permite obter, almacenar e transportar as mostras sen condicións especiais", ilustra o científico. Os investigadores puideron comprobar a presenza de ADN parasitario no pelo de cans, animais silvestres e ratones de laboratorio infectados. Resultados que Muñoz considera "suficientes para demostrar que o pelo de diferentes especies de mamíferos compórtase como un tecido especializado no secuestro e eliminación do ADN destes parásitos". O método de diagnóstico supuxo, xa que logo, o descubrimento dun mecanismo fisiológico, descoñecido ata agora, de depuración e eliminación de sustancias tóxicas como o ADN destes patógenos e, probablemente, de moitos outros.