miércoles, 18 de diciembre de 2013
SALMÓN TRANSXÉNICO
O primeiro animal transgénico deseñado para o consumo humano ?un salmón de crecemento rápido? deu un gran paso no camiño cara á súa aplicación comercial. A empresa fabricante, a estadounidense AquaBounty Technologies, logrou a autorización de Canadá para cultivar ovos dos seus salmones modificados genéticamente. A escala industrial. Os salmones rápidos non chegarán ás estanterías dos supermercados mentres a axencia alimentaria norteamericana (a poderosa FDA, ou Food and Drug Administration) non o aprobe. Pero, a xulgar pola súa xestión co Goberno canadiense, a empresa parece sentirse optimista sobre ese trámite administrativo. O primeiro animal transgénico xa sobrevoa o noso mantel.
A discusión sobre os alimentos transgénicos centrouse ata agora en produtos vegetales como o maíz Bt, modificado genéticamente para resistir ás súas pragas máis comúns. En comparación coa norteamericana, a regulación europea destes produtos é moi restrictiva. A iso contribuíron máis as campañas ecologistas ?e o seu notable propagación entre a poboación? que as evidencias científicas dos riscos sanitarios ou medioambientales dos cultivos transgénicos, máis ben escasas ou nulas, segundo a fonte científica.
O peixe de AquaBounty crece o dobre de rápido que o natural
Pero o salmón de AquaBounty é o primeiro animal transgénico que aspira a chegar aos nosos mercados e restaurantes. E o Goberno canadiense acaba de darlle un espaldarazo ao autorizar á empresa a operar a gran escala na illa do Príncipe Eduardo, na costa atlántica de Canadá. AquaBounty poderá exportar 100.000 ovos dos seus salmones transgénicos desde esa piscifactoría canadiense ata outro vivero que a empresa ten nos bosques pluviales de Panamá, segundo o diario británico The Guardian.
Aínda que este paso legal poida parecer algo críptico ?e aínda que o sexa?, trátase da primeira operación de escala industrial cun animal transgénico aprobada na historia. E será tamén a historia quen decida si iso acaba sendo bo ou malo. En calquera caso, AquaBounty xa ten o visto bo administrativo para producir os seus ovos de salmón modificado a escala industrial. O obxectivo da empresa é vender eses ovos ás piscifactorías do mundo que queiran compralos.
A decisión que tome a FDA terá, xa que logo, transcendencia planetaria para o cultivo do salmón. E tamén máis aló, pois outras 30 especies piscícolas transgénicas esperan na cola, ou pronto o farán segundo as previsións da industria. E despois virán outros animais modificados como o bovino resistente ás vacas tolas e o porco que dá panceta light, ou baixa nas nefastas graxas saturadas que atascan as arterias de medio mundo.
?Non produce alergias nin outros danos á saúde?, di un científico do CSIC
O salmón de AquaBounty, unha empresa biotecnológica de Massachusetts, chámase AquAdvantage, e porta na súa genoma dúas segmentos de ADN que os genetistas da empresa introducíronlle coas modernas técnicas da ingeniería biolóxica: un xene da hormona do crecemento tomado do salmón real (Oncorhynchus tshawytscha), unha especie relacionada co salmón atlántico, pero caracterizada por unha talla moito maior; e unha secuencia reguladora (un anaco de ADN que regula a un xene máis ou menos próximo) procedente das viruelas, uns peixes de parentesco moito máis afastado, e que viven en latitudes moi frías.
O principal factor limitante do tamaño do salmón atlántico natural é a temperatura: o frío reprime o seu xene da hormona do crecemento. Pero no salmón transgénico, o ADN regulador procedente das viruelas, que está afeito activarse en frío, faio no seu novo genoma de acolleita e permite que a hormona do crecemento prodúzase, aínda que a temperatura sexa baixa.
Si engadimos que esa hormona do crecemento é a versión hiperactiva tomada do corpulento salmón real, o resultado é un salmón atlántico que crece o dobre de rápido que a súa versión natural. Non é un salmón xigante, senón que tarda un ano e medio (no canto de tres anos) en alcanzar o tamaño típico de explotación comercial. A empresa leva traballando neste proxecto desde o ano 2000, e o comité científico da FDA empezou a deliberar sobre iso fai tres anos.
?Non cabo dúbida de que se trata dun proxecto comercialmente interesante?, admite o profesor de investigación do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) José Pío Beltrán, especialista en alimentos transgénicos. ?É un salmón atlántico que leva dous xenes doutras especies relacionadas que lle permiten crecer máis rápido; o principio probouse con éxito a pequena escala experimental; e as probas son satisfactorias por canto non produce alergias nin outros efectos daniños sobre a saúde. O debate céntrase nos efectos para o medio ambiente?.
Beltrán, como outros científicos expertos neste campo, non ve obstáculos ?de principio? contra o uso de transgénicos para consumo humano, senón que é partidario de analizar caso por caso. Segundo o obxectivo ?resistencia a pragas, aumento da produción, mellora das calidades nutritivas?, as solucións de hibridación e selección convencional ou as modificacións xenéticas poden resultar a mellor estratexia. ?Non se pode estar a favor ou en contra de forma genérica?, di Beltrán.
O científico advirte, con todo, que a invención de AquaBounty, por máis que poida ser ventajosa para este sector concreto das piscifactorías, non é a solución para o gran problema da economía pesquera mundial: ?Que non sabemos como alimentar aos peixes; unha parte importante da actividade das piscifactorías baséase en dar para comer aos peixes harina de peixe, no que difícilmente pode ser unha estratexia sostenible?.
Os ecologistas denuncian efectos sobre a saúde da industria acuícola
Beltrán resume: ?Paréceme moi ben un salmón que creza o dobre de rápido, pero non se ven moi ben as súas consecuencias globais?. É a terceira vía proposta recientemente polos científicos para facer avanzar o debate dos transgénicos máis aló das atopadas ?e enconadas? posturas tradicionais de expertos e ecologistas.
A organización ecologista que máis se destacou polo seu rexeitamento aos alimentos transgénicos é Greenpeace. O seu responsable de agricultura e transgénicos en España, Luís Ferreirim, comparte con Beltrán o escepticismo ante as garantías que ofrece AquaBounty para evitar que o salmón transgénico se escape das piscifactorías ao mar aberto. ?Existen abundantes datos sobre os efectos sobre o medio ambiente e a saúde da industria acuícola e de engorde?, di, ?e con animais modificados genéticamente os riscos multiplicaríanse?.
Segundo Ferreirim, é frecuente que os peixes escápense das granjas e crúcense con poboacións naturais, co risco de que estas se despracen ou se extingan. ?Hai un modelo experimental, o xene Troyano, segundo o cal a liberación de 60 peixes transgénicos podería levar á extinción dunha poboación salvaxe en soamente 40 xeracións?.
O responsable ecologista subliña tamén que unha actividade a gran escala, como a que se prepara en Canadá, ?ten consecuencias que poderían afectar aos ecosistemas acuáticos en xeral; a liberación de peces transgénicos debe ser considerada unha liberación global e, en consecuencia, debe ser parte do acordo multilateral das Nacións Unidas, o Protocolo de Cartagena?.
O 61% de europeos rexeita este tipo de alimentos modificados
Ferreirim amplía o foco da súa crítica: ?Queren os consumidores salmón transgénico??, pregúntase. ?Esta é a primeira pregunta que se debería facer antes de avanzar máis con este absurdo experimento; e a resposta é non; a cidadanía non quere transgénicos e iso lévao deixando ben claro na Unión Europea, onde o 61% dos cidadáns rexeita este tipo de alimentos; e ata en Estados Unidos, onde se poderían comercializar os primeiros salmones transgénicos si fosen autorizados para o consumo humano, a cidadanía esixe cada vez con maior forza o etiquetado dos produtos transgénicos?.
Greenpeace oponse á liberación de transgénicos ao medio ambiente, xa sexan plantas ou animais. ?Antes de seguir malgastando diñeiro en investigación con transgénicos?, di Ferreirim, ?a primeira pregunta que deberiamos contestar é si os transgénicos, tanto plantas como animais, son necesarios?.
OS NOSOS PRIMEIROS PAIS NON ERA MEDUSAS PERO PARECIANSE
As orixes da nosa estirpe, os primeiros animais que nadaron polos
océanos precámbricos fai uns 600 millóns de anos, deixaron de ser un
misterio. Non son as esponjas, como os evolucionistas supuxeran, senón
un grupo tan marginal e pouco reseñable que nin sequera ten un nome
común en español. Temos que chamalos ctenóforos, como fan os
especialistas. Son superficialmente parecidos a medusas, cun corpo de
consistencia gelatinosa e simetría radial (como a dunha roda). A
secuenciación da súa genoma revela agora que son un fósil viviente dos
nosos primeiros pais, os primeiros animais que evolucionaron desde os
organismos unicelulares que lles precederon na historia da vida.
Joseph Ryan e os seus colegas do programa de secuencia comparativa e os
Institutos Nacionais da Saúde (NIH) estadounidenses presentan en Science
o primeiro genoma dun ctenóforo, Mnemiopsis lidyi, chamada ás veces noz
de mar (sexa walnut) e nativa das costas atlánticas do continente
americano. Si as súas conclusións son correctas, os ctenóforos haberán
desbancado ás esponjas como pioneros da vida animal, e a historia da
nosa evolución temprana ten que sufrir algúns axustes.
A cuestión máis importante ten que ver coas chamadas capas germinales,
un dos conceptos máis importantes da evolución e o desenvolvemento. A
maioría dos animais, incluído o que lles fala, empezamos o noso
desenvolvemento como gástrulas, unhas esferas ocas con tres capas de
células. A capa de fóra (ectodermo) dá lugar á pel e o sistema nervioso;
a de dentro (endodermo) xera o sistema digestivo e as vísceras. E a que
está entre ambas (mesodermo) produce o esqueleto e os músculos.
Como o mesodermo non existe nos animais máis simples, como as esponjas
(poríferos) e as medusas (cnidarios), os naturalistas supuxeron durante
máis dun século que esa capa germinal, e os tipos de células que
constrúen o músculo, habían evolucionado tardíamente. Pero os ctenóforos
si teñen mesodermo e células musculares. Si son os animais máis
primitivos ?máis primitivos que as esponjas e as medusas?, debe
inferirse que o mesodermo é unha invención evolutiva tan antiga como as
outras dúas capas germinales. E que o invento perdeuse despois nas
esponjas e as medusas.
Alternativamente, as células musculares poden haber evolucionado nos
ctenóforos de forma independente aos demais animais. Calquera das dúas
posibilidades resulta chocante, pero moitas revelacións evolutivas da
genómica fórono nos últimos anos.
Outra conclusión afecta ás neuronas: posto que as esponjas non teñen
estes tipos celulares, pero os ctenóforos si, hai que concluír de novo
que os primeiros animais tiñan neuronas e as esponjas perdéronas
despois. De novo un resultado inesperado, ou polo menos contrario ao
sentido común. Pero a genómica abriuse camiño na noite dos tempos.
miércoles, 11 de diciembre de 2013
O ADN MAIS ANTIGO ESTA EN ATAPUERCA
Os
fósiles de Atapuerca volven a pulverizar as fronteiras da ciencia. E
esta vez da man das máis avanzadas técnicas xenéticas. Un equipo
internacional formado polos paleontólogos de Atapuerca e os máximos
expertos mundiais en ADN antigo, en Alemania, lograron obter ADN dun
fósil humano do yacimiento da Sima dos Ósos, de fai 400.000 anos
(Pleistoceno Medio), e obter a secuencia case completa dos seus xenes.
Trátase do ADN mitocondrial, un orgánulo da célula que se herda só por vía materna cun único cromosoma. E proporcionou unha gran sorpresa aos investigadores porque, ao comparalo cos genomas de humanos modernos, neandertales, chimpancés e bononos, descubriron que os individuos da sima están emparentados, non cos neandertales, como esperaban polos trazos que comparten, senón cunha escura poboación dos montes Altai, en Siberia, de fai uns 40.000 anos, os denisovanos, dos que se atoparon moi poucos fósiles. Tan desconcertante é o resultado que os investigadores suscitan catro hipótese para explicar esta relación xenética entre poboacións tan distantes, os humanos da sima e os denisovanos, un linaje hermanado cos neandertales pero do este eurasiático.
Trátase do ADN mitocondrial, un orgánulo da célula que se herda só por vía materna cun único cromosoma. E proporcionou unha gran sorpresa aos investigadores porque, ao comparalo cos genomas de humanos modernos, neandertales, chimpancés e bononos, descubriron que os individuos da sima están emparentados, non cos neandertales, como esperaban polos trazos que comparten, senón cunha escura poboación dos montes Altai, en Siberia, de fai uns 40.000 anos, os denisovanos, dos que se atoparon moi poucos fósiles. Tan desconcertante é o resultado que os investigadores suscitan catro hipótese para explicar esta relación xenética entre poboacións tan distantes, os humanos da sima e os denisovanos, un linaje hermanado cos neandertales pero do este eurasiático.
Este
logro supón atrasar a máis antiga secuencia xenética humana máis de
200.000 anos, sinala a revista Nature, na que os científicos dan a
coñecer esta semana os resultados da súa investigación. Ata agora só
habíase secuenciado ADN tan antigo en animais, en concreto, dun cabalo
de fai 700.000 anos, conservado en permafrost en Canadá.
Descubrimentos no yacimiento de Atapuerca
?Só hai progreso no coñecemento cando se atopa o inesperado. Todo apunta a unha complejidad maior do que se supoñía no Pleistoceno Medio. Esperemos que futuras investigacións aclaren as relacións entre os fósiles da sima, os neandertales e os denisovanos?, sinala Juan Luís Arsuaga, codirector de Atapuerca e responsable das excavaciones da Sima dos Ósos. ?Este traballo mostra que agora podemos estudar o ADN de fósiles con varios centos de miles de anos de antigüidade, abríndose a posibilidade de coñecer xenes dos antepasados de neandertales e denisovanos. É tremendamente emocionante?, afirma. Svante Päabo, director do Instituto Max Planck de Antropología Evolutiva. Ignacio Martínez, profesor da Universidade de Alcalá de Henares e un dos científicos de Atapuerca o sintetiza: ?Con esta investigación unimos a grandiosa colección de fósiles da sima, a mellor do mundo da paleontología, co equipo de Svante Pääbo, o mellor do mundo en ADN antigo?.
Unha investigación deste tipo vaise fraguando aos poucos, avanzando con moita cautela cando o que un ten entre mans son uns valiosísimos e fráxiles fósiles de fai 400.000 anos. Os investigadores primeiro probaron con óso de oso, cuxos fósiles aparecen mesturados na Sima dos Ósos cos dos homínidos. E a clave estivo en aplicar unha nova técnica de secuenciación do ADN desenvolvida por Matthias Meyer no prestixioso laboratorio de Pääbo, que logrou facer, entre outros, o genoma do neandertal e dos individuos de Denisova. O éxito co oso, dado a coñecer leste mesmo ano na revista Proceedings da Academia Nacional de Ciencias estadounidenses, xa apuntaba claramente cal sería o seguinte paso: os humanos da sima. Pero é moito máis difícil facer a secuencia xenética dos humanos, recalca Martínez, porque é maior o risco de contaminación con ADN actual. Tomaron varias mostras dun fémur da sima, en total 1,98 gramos, facendo unhas microscópicas perforaciones no fósil, explican os investigadores en Nature. E despois, unha vez obtido o ADN mitocondrial, aplicaron a avanzada técnica posta a punto por Meyer que permite obter bos resultados con ADN antigo deteriorado.
Os científicos, desconcertados, barallan catro hipótese
O equipo de Arsuaga ha desenterrado ata agora máis de 6.500 fósiles na sima, pertencentes polo menos a 28 individuos, con todas as pezas esqueléticas representadas, de distintas idades e de ambos sexos. É unha colección única, que permite, sinala Martínez, aplicar ao seu estudo as técnicas máis refinadas, agora e no futuro.
No desconcerto do triunfo co ADN, os investigadores de Atapuerca apenas han ter tempo de elaborar unha explicación científica dos resultados que esbozan con varias hipóteses na súa compacto artigo, de tres páxinas e media incluídas as referencias. O problema é que os humanos da Sima dos Ósos, clasificados oficialmente como Homo heidebergensis, unha especie talvez demasiado ampla para ser eficaz, mostran trazos distintivos dos neandertales, por exemplo nos dentes, as mandíbulas e a morfología do cráneo, pese a ser moi anteriores a eles.
Así, consideráronse durante anos como antepasados dos neandertales, esa poboación típica europea que desapareceu fai uns 30.000 anos, sen que se atopou unha explicación definitiva e contundente dese calello sen saída evolutivo cando a especie humana actual dominou o continente.
Femur de hominido de fai 400.000 anos da Sima dos ósos (Atapuerca). / JAVIER TRUEBA (SCIENTIFIC FILMS)
Con todo, a secuencia do ADN mitocondrial indica que o humano da sima ?está moi relacionado co linaje do genoma dos denisovanos, un grupo irmán dos neandertales no leste Eurasiático?, escriben os investigadores. E aquí lanzan as catro hipótese para explicar esta estraña relación tan aparentemente afastada no espazo (de Europa Occidental ao sur de Siberia) e no tempo (os escasos restos denisovanos recuperados teñen uns 40.000 anos, fronte aos 400.000 da sima).
A primeira idea é que os devanceiros dos humanos da sima poderían estar relacionados cos dos denisovanos, pero Meyer, Arsuaga, Pääbo, Martínez e os seus colegas consideran esta hipótese pouco probable porque implicaría un solapamiento espacial en Europa Occidental dos antepasados dos siberianos cos dos neandertales e, entón, habería que explicar (difícilmente) a divergencia xenética posterior das dúas especies compartindo territorio. Ademais, os humanos da sima seguramente son anteriores á separación evolutiva entre denisovanos e os seus curmáns os neandertales.
O segundo escenario considera que os da sima serían un grupo distinto dos outros dous e que posteriormente contribuíu dalgún xeito co seu ADN mitocondrial aos denisovanos. Pero isto supoñería a urxencia de varios grupos independentes cn trazos neandertales en especies non neandertales. Parece difícil.
A terceira hipótese ?é plausible?, din os investigadores: os homes da sima poden estar relacionados cos devanceiros comúns de denisovanos e neandertales, pero entón hai que explicar a semellanza do genoma mitocondrial cos primeiros e non cos segundos. A cuarta idea suxire que o fluxo de xenes doutra poboación levou o ADN mitocondrial aos denisovanos e á Sima dos Ósos ou aos seus devanceiros? entón, máis dun linaje evolutivo humano andaría por Europa fai en torno a 400.000 anos.
As respostas deben de chegar da man de máis investigación. Na fronte xenética os seguintes pasos a dar están claros: os investigadores queren analizar máis ADN mitocondrial para estudar a súa variabilidade en diferentes individuos e intentar dar o salto ao ADN do núcleo da célula, moito máis escaso nos fósiles. E, por que non, atreverse con outros fósiles. ?Aínda que a conservación do ADN de fai tanto tempo pode estar favorecida polas condicións de conservación únicas da Sima dos Ósos, estes resultados mostran que as técnicas de secuenciación de ADN antigo fixéronse xa suficientemente sensibles como para facer futuras investigacións de ADN remanente en yacimientos nos que se atopan homínidos do pleistoceno medio?, conclúen Meyer e os seus colegas.
Descubrimentos no yacimiento de Atapuerca
?Só hai progreso no coñecemento cando se atopa o inesperado. Todo apunta a unha complejidad maior do que se supoñía no Pleistoceno Medio. Esperemos que futuras investigacións aclaren as relacións entre os fósiles da sima, os neandertales e os denisovanos?, sinala Juan Luís Arsuaga, codirector de Atapuerca e responsable das excavaciones da Sima dos Ósos. ?Este traballo mostra que agora podemos estudar o ADN de fósiles con varios centos de miles de anos de antigüidade, abríndose a posibilidade de coñecer xenes dos antepasados de neandertales e denisovanos. É tremendamente emocionante?, afirma. Svante Päabo, director do Instituto Max Planck de Antropología Evolutiva. Ignacio Martínez, profesor da Universidade de Alcalá de Henares e un dos científicos de Atapuerca o sintetiza: ?Con esta investigación unimos a grandiosa colección de fósiles da sima, a mellor do mundo da paleontología, co equipo de Svante Pääbo, o mellor do mundo en ADN antigo?.
Unha investigación deste tipo vaise fraguando aos poucos, avanzando con moita cautela cando o que un ten entre mans son uns valiosísimos e fráxiles fósiles de fai 400.000 anos. Os investigadores primeiro probaron con óso de oso, cuxos fósiles aparecen mesturados na Sima dos Ósos cos dos homínidos. E a clave estivo en aplicar unha nova técnica de secuenciación do ADN desenvolvida por Matthias Meyer no prestixioso laboratorio de Pääbo, que logrou facer, entre outros, o genoma do neandertal e dos individuos de Denisova. O éxito co oso, dado a coñecer leste mesmo ano na revista Proceedings da Academia Nacional de Ciencias estadounidenses, xa apuntaba claramente cal sería o seguinte paso: os humanos da sima. Pero é moito máis difícil facer a secuencia xenética dos humanos, recalca Martínez, porque é maior o risco de contaminación con ADN actual. Tomaron varias mostras dun fémur da sima, en total 1,98 gramos, facendo unhas microscópicas perforaciones no fósil, explican os investigadores en Nature. E despois, unha vez obtido o ADN mitocondrial, aplicaron a avanzada técnica posta a punto por Meyer que permite obter bos resultados con ADN antigo deteriorado.
Os científicos, desconcertados, barallan catro hipótese
O equipo de Arsuaga ha desenterrado ata agora máis de 6.500 fósiles na sima, pertencentes polo menos a 28 individuos, con todas as pezas esqueléticas representadas, de distintas idades e de ambos sexos. É unha colección única, que permite, sinala Martínez, aplicar ao seu estudo as técnicas máis refinadas, agora e no futuro.
No desconcerto do triunfo co ADN, os investigadores de Atapuerca apenas han ter tempo de elaborar unha explicación científica dos resultados que esbozan con varias hipóteses na súa compacto artigo, de tres páxinas e media incluídas as referencias. O problema é que os humanos da Sima dos Ósos, clasificados oficialmente como Homo heidebergensis, unha especie talvez demasiado ampla para ser eficaz, mostran trazos distintivos dos neandertales, por exemplo nos dentes, as mandíbulas e a morfología do cráneo, pese a ser moi anteriores a eles.
Así, consideráronse durante anos como antepasados dos neandertales, esa poboación típica europea que desapareceu fai uns 30.000 anos, sen que se atopou unha explicación definitiva e contundente dese calello sen saída evolutivo cando a especie humana actual dominou o continente.
Femur de hominido de fai 400.000 anos da Sima dos ósos (Atapuerca). / JAVIER TRUEBA (SCIENTIFIC FILMS)
Con todo, a secuencia do ADN mitocondrial indica que o humano da sima ?está moi relacionado co linaje do genoma dos denisovanos, un grupo irmán dos neandertales no leste Eurasiático?, escriben os investigadores. E aquí lanzan as catro hipótese para explicar esta estraña relación tan aparentemente afastada no espazo (de Europa Occidental ao sur de Siberia) e no tempo (os escasos restos denisovanos recuperados teñen uns 40.000 anos, fronte aos 400.000 da sima).
A primeira idea é que os devanceiros dos humanos da sima poderían estar relacionados cos dos denisovanos, pero Meyer, Arsuaga, Pääbo, Martínez e os seus colegas consideran esta hipótese pouco probable porque implicaría un solapamiento espacial en Europa Occidental dos antepasados dos siberianos cos dos neandertales e, entón, habería que explicar (difícilmente) a divergencia xenética posterior das dúas especies compartindo territorio. Ademais, os humanos da sima seguramente son anteriores á separación evolutiva entre denisovanos e os seus curmáns os neandertales.
O segundo escenario considera que os da sima serían un grupo distinto dos outros dous e que posteriormente contribuíu dalgún xeito co seu ADN mitocondrial aos denisovanos. Pero isto supoñería a urxencia de varios grupos independentes cn trazos neandertales en especies non neandertales. Parece difícil.
A terceira hipótese ?é plausible?, din os investigadores: os homes da sima poden estar relacionados cos devanceiros comúns de denisovanos e neandertales, pero entón hai que explicar a semellanza do genoma mitocondrial cos primeiros e non cos segundos. A cuarta idea suxire que o fluxo de xenes doutra poboación levou o ADN mitocondrial aos denisovanos e á Sima dos Ósos ou aos seus devanceiros? entón, máis dun linaje evolutivo humano andaría por Europa fai en torno a 400.000 anos.
As respostas deben de chegar da man de máis investigación. Na fronte xenética os seguintes pasos a dar están claros: os investigadores queren analizar máis ADN mitocondrial para estudar a súa variabilidade en diferentes individuos e intentar dar o salto ao ADN do núcleo da célula, moito máis escaso nos fósiles. E, por que non, atreverse con outros fósiles. ?Aínda que a conservación do ADN de fai tanto tempo pode estar favorecida polas condicións de conservación únicas da Sima dos Ósos, estes resultados mostran que as técnicas de secuenciación de ADN antigo fixéronse xa suficientemente sensibles como para facer futuras investigacións de ADN remanente en yacimientos nos que se atopan homínidos do pleistoceno medio?, conclúen Meyer e os seus colegas.
Femur de hominido de hace 400.000 años de la Sima de los huesos (Atapuerca). 
miércoles, 4 de diciembre de 2013
O MICROBIO INMORTAL E OS XENES PROMISCUOS
As
enfermidades infecciosas resistentes ás drogas e aos antibióticos son a
causa dun terzo dos 52 millóns de mortes no mundo. Estas aumentaron
notablemente durante os últimos vinte anos, en coincidencia co
desenvolvemento da biotecnología de ingeniería xenética comercial.
Existe unha evidencia abafadora de que a transferencia xenética
horizontal a través das barreiras entre as especies é responsable da
creación de novos patógenos virales e bacterianos, e de difundir a
resistencia ás drogas e os antibióticos. A ingeniería xenética é
inherentemente perigosa porque depende precisamente de deseñar vectores
artificiais para cruzar todas as barreiras entre as especies, o que
incrementa enormemente as posibilidades de xeración de novos patógenos
virales e bacterianos por transferencia xenética horizontal e
recombinación. Este perigo levou aos primeiros enxeñeiros xenéticos a
declarar unha moratoria sobre o seu propio traballo en 1975; pero as
presións para avanzar coa explotación comercial levaron a pautas
regulatorias deseñadas principalmente sobre a base de supostos. Desde
entón cada un destes supostos resultou invalidado polos descubrimentos
científicos. Poderiamos estar experimentando o preludio dun pesadelo de
epidemias de enfermidades infecciosas incontrolables e intratables.
Debemos esixir un alto agora; non hai tempo que perder.
miércoles, 27 de noviembre de 2013
AGORA TOCA DISCURRIR ALGO E INTENTAR RESOLVER AS SEGUINTES PREGUNTAS:
Observa a microfotografía electrónica dun leucocito humano e contesta:
a) Trátase dunha célula procariota ou eucariota. Indica en que che baseaches, para facer a túa afirmación.
b) Identifica as estruturas celulares numeradas
a) É unha celula eucarióta porque ten unha membrana plasmática, un citoplasma no que se atopan os órganulos celulares e o citoesqueleto e un núcleo que ten un material xenético limitado por unha membrana.
b)
18. Determina si as seguintes descricións corresponde a unha célula procariota, a unha eucariota ou a ambas:
a) Posúe ribosomas : Ambas
b) O ADN está rodeado por unha membrana : Procariota
c) Non ten orgánulos membranosos : Procariota
d) É a célula das bacterias : Procariota
19. No esquema da célula seguinte:
a) Identifica as estruturas numeradas
b) De que tipo de célula trátase: animal ou vegetal Por que?
1. Membrana celular
2. Retículo endoplasmático rugoso
3. Aparello de Golgi
20. No esquema da célula seguinte:
a) Identifica as estruturas numeradas
b) De que tipo de célula trátase: animal ou vegetal Por que?
21. Indica a función que realizan as estruturas numeradas na figura
22. Indica a función que realizan as estruturas numeradas na figura
23. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
24. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
25. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
26. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
27. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
28. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que parte corresponde, indica a súa función e que tipo de células preséntana.
29.Na seguinte foto represéntanse partes dunha célula eucariota. Identifica as estruturas numeradas e indica a función que realizan.
30.Na seguinte foto represéntanse varias células eucariotas. Identifica as estruturas estruturas que se observan e dei de que tipo de células trátase.
31. Realiza unha táboa coas diferenzas existen entre a célula animal e vegetal.
32. En que se diferencia o ADN das células procariotas e o das células eucariotas?
Nas células procariotas o ADN atópase no citoplasma célular sen que estea rodeado de ningunha membrana e as células eucariotas o ADN está rodeado por unha membrana, constituíndo o núcleo.
33. En que consiste a nutrición? Que se consegue con ela?
A nutrición consiste nun conxunto de procesos mediante os cales os organismos adquiren e transforman a materia e enerxía do exterior
- Forma novas estruturas
- Repón os materiais gastados
- Obtén enerxía para realizar as actividades vitais
34. Cita as fases da nutrición:
1. Incorporación de sustancias
2. Digestión de sustancias
3. Utilización de sustancias ou Metabolismo
4. Eliminación de residuos
35. Indica como se denominan os seguintes feitos observados nas células:
a) Captura de partículas sólidas non disoltas->
b) Movementos realizados en resposta a un estímulo
c) Movemento da célula mediante expansións da membrana
d) Movemento da célula mediante cilios
e) Incorporación de pequenas sustancias sen gasto de enerxía
f) Construción de moléculas complexas e estruturas celulares
g) Degradación de moléculas para obter enerxía
h) Movementos internos do citoplasma sen desprazamento da célula
Observa a microfotografía electrónica dun leucocito humano e contesta:
a) Trátase dunha célula procariota ou eucariota. Indica en que che baseaches, para facer a túa afirmación.
b) Identifica as estruturas celulares numeradas
a) É unha celula eucarióta porque ten unha membrana plasmática, un citoplasma no que se atopan os órganulos celulares e o citoesqueleto e un núcleo que ten un material xenético limitado por unha membrana.
b)
18. Determina si as seguintes descricións corresponde a unha célula procariota, a unha eucariota ou a ambas:
a) Posúe ribosomas : Ambas
b) O ADN está rodeado por unha membrana : Procariota
c) Non ten orgánulos membranosos : Procariota
d) É a célula das bacterias : Procariota
19. No esquema da célula seguinte:
a) Identifica as estruturas numeradas
b) De que tipo de célula trátase: animal ou vegetal Por que?
1. Membrana celular
2. Retículo endoplasmático rugoso
3. Aparello de Golgi
20. No esquema da célula seguinte:
a) Identifica as estruturas numeradas
b) De que tipo de célula trátase: animal ou vegetal Por que?
21. Indica a función que realizan as estruturas numeradas na figura
22. Indica a función que realizan as estruturas numeradas na figura
23. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
24. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
25. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
26. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
27. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que orgánulo corresponde e indica a súa función
28. Na seguinte foto móstrase unha parte dunha célula, vista ao microscopio de transmisión. Identifica a que parte corresponde, indica a súa función e que tipo de células preséntana.
29.Na seguinte foto represéntanse partes dunha célula eucariota. Identifica as estruturas numeradas e indica a función que realizan.
30.Na seguinte foto represéntanse varias células eucariotas. Identifica as estruturas estruturas que se observan e dei de que tipo de células trátase.
31. Realiza unha táboa coas diferenzas existen entre a célula animal e vegetal.
32. En que se diferencia o ADN das células procariotas e o das células eucariotas?
Nas células procariotas o ADN atópase no citoplasma célular sen que estea rodeado de ningunha membrana e as células eucariotas o ADN está rodeado por unha membrana, constituíndo o núcleo.
33. En que consiste a nutrición? Que se consegue con ela?
A nutrición consiste nun conxunto de procesos mediante os cales os organismos adquiren e transforman a materia e enerxía do exterior
- Forma novas estruturas
- Repón os materiais gastados
- Obtén enerxía para realizar as actividades vitais
34. Cita as fases da nutrición:
1. Incorporación de sustancias
2. Digestión de sustancias
3. Utilización de sustancias ou Metabolismo
4. Eliminación de residuos
35. Indica como se denominan os seguintes feitos observados nas células:
a) Captura de partículas sólidas non disoltas->
b) Movementos realizados en resposta a un estímulo
c) Movemento da célula mediante expansións da membrana
d) Movemento da célula mediante cilios
e) Incorporación de pequenas sustancias sen gasto de enerxía
f) Construción de moléculas complexas e estruturas celulares
g) Degradación de moléculas para obter enerxía
h) Movementos internos do citoplasma sen desprazamento da célula
Malditas estrategias víricas…
Os virus teñen dúas formas: a intracelular e a extracelular. A nosa
imaxe habitual deles, cunha cápsida proteica que contén o ácido
nucleico, ata cunha membrana rodeando á cápsida, correspóndese, coa
forma extracelular. É o que coñecemos como virión. E trátase dunha forma
inerte. Non ten metabolismo, non executa outra función vital que non
sexa a relación. E esta de un xeito moi reducido. Limítase a recoñecer á
súa diana, nada máis. Non incorpora ningunha outra información do
exterior.
O virión pódese entender como a forma de viaxe do virus. Desde unha
célula ata a seguinte. Unha viaxe que pode durar segundos ou anos. Quen
sabe si séculos ou milenios?
Unha forma ao servizo da viaxe que teña que facer, pero tamén ao servizo
da entrada na célula cando a atope, cando finalice a súa viaxe. E aí
hai diversidad de estruturas. Hai viriones con cápsidas helicoidales,
icosaédricas, complexas (que mesturan a estrutura helicoidal e a
icosaédrica), con envolta membranosa e sen ela?
A forma intracelular non ten cápsida. Trátase do seu ácido nucleico
espido. Pero metabólicamente activo. Capaz de poñer en marcha a súa
herdanza. Que consiste en apoderarse da maquinaria celular para a
replicación e a síntese das súas proteínas. Ou ben, integrarse no genoma
e facer un uso moderado e prolongado no tempo desa maquinaria celular.
Con todo, hai virus que non necesitan do virión para viaxar dunha célula
a outra dentro dun mesmo organismo. Porque poden facer que a célula
infectada fusiónese cunha célula intacta e así contaxiala. O virión
resérvano para cando teñan que saír dese organismo e chegar a outro.
Estratexias víricas
É asombroso que os virus poidan lograr o seu plan de vida con tan poucos
xenes, con genomas tan pequenos. Asombroso e intimidante. Polo dano que
nos pode facer. Asombroso e esperanzador. Por como podemos aproveitalo.
A diferenza das células, cuxa herdanza reside en ADN de dobre cadea, os
virus son moito máis versátiles. Seguindo as ideas de Baltimore, que
para iso foi premio Nobel, atopámosnos/atopámonos varias clases.
Hainos con ADN de dobre cadea, si, a clase I. Que poden empezar a
funcionar en canto entran na célula e atopan unha ARNpol. Pero tamén os
hai con ADN de cadea sinxela. A clase II. Cadea sinxela de lectura
directa (ADN ). Ata un (o TTV de humanos) de cadea sinxela de hebra
molde (ADN-). En calquera caso, os virus de ADN de cadea sinxela, antes
poder empezar a inducir á célula a que produza ARN, han de completarse.
Porque a ARNpol só le ADN de cadea dobre.
Pero o material xenético dos virus tamén pode ser ARN. Cunha diversidad de estratexias asombrosa.
Con ARN de cadea sinxela de lectura directa (ARN ). É dicir, que poden
ser lidos como ARNm pola célula. Pero como a célula non pode fabricar
ARN sen ADN, deben contar cos planos para a súa propia ARN replicasa
(ARNpol dependente de ARN), que si pode fabricar ARN a partir de ARN.
Pero ese ARN que elabora é o complementario, non o do virus. Queda unido
á ARN replicasa para producir, agora si, as cadeas complementarias da
complementaria. É dicir, as cadeas ARN . Que funcionarán como ARNm e
como ARN que incorporar ao virión. É a clase IV.
Tamén hai virus de ARN de cadea sinxela pero con hebra molde (ARN-).
Eses teñen que levar dentro do virión unha enzima xa elaborada: unha ARN
replicasa, como no caso anterior. O seu virión non só porta acedos
nucleicos, senón unha proteína activa, que inxecta á célula (menos mal
que Hersey e Chase non fixeron o seu experimento con este tipo de
virus). Este tipo de virus, ao inxectar o seu ARN-, comezan a fabricar
ARN . Que usan de dous modos: como ARNm para elaborar as proteínas
víricas; como molde para o ARN- que entrará no virión. É a clase V.
Pero tamén hai virus de ARN de cadea dobre. Que teñen que levar a súa
propia ARN replicasa dentro do virión. Unha replicasa capaz de producir
tanto ARN , que actuará de ARNm, como ARN-. Que se xuntará co ARN para
formar cadeas dobres que incorporar ao interior dos viriones. É a clase
III.
Finalmente están os retrovirus. A clase VIN. Que portan ARN pero que,
para poder convertelo en información que a célula poida manexar,
fabrican ADN. Que logo será o encargado de servir de persoal para os
ARNm e os que haxa que incluír no virión. Para iso necesitan unha enzima
especial, capaz de facer que a información pase de ARN a ADN: a
reversotranscriptasa. Unha ADNpol dependente de ARN. Unha enzima que
tamén serviu para revolucionar a biotecnología.
Non che conto máis estratexias para non angustiarche. Pero que saibas
que existe unha clase VII de virus. Que, aínda sendo de ADN de cadea
dobre, convértense en ARN para logo, mediante unha reversotranscriptasa,
volver elaborar ADN. Ou os ambivirus, que portan unha cadea mixta de
ADN e ARN?
Como podes ver, todo tipo de estratexias para abordar o dogma central da
biología molecular. Desde facer fluír a información seguíndoo, ata
facer que a información vaia á inversa, pasando polo rodeo de fabricar
ARN a partir de ARN. Con todo, sexa cal for a súa estratexia, un virus
sempre fará uso da maquinaria de tradución celular, das súas ribosomas,
para que a información que contén chegue a converterse en proteínas.
Como chegue esa información a mans dos ribosomas é o que é diverso.
TRANSXÉNICOS E CANCRO
A advertencia de que o maíz transgénico produce cancro xa non pode ser ignorada A doutora Mae Wan Ho e o profesor Peter Saunders, advírtennos do risco e prexuízo que supón ignorar os últimos descubrimentos dun estudo realizado con ratas alimentadas con maíz transgénico e o herbicida Roundup, durante un longo periodo de tempo.Artigo traducido
O artigo completo con todas as referencias bibliográficas, atópase na web ISIS
seralini equipo ratasLas ratas alimentadas con maíz transgénico morren antes e sofren cancro con máis frecuencia que as demais, indica un estudo publicado este mércores pola revista internacional que cualifica os resultados de alarmantes. Observamos por exemplo dous ou tres veces máis mortalidad entre as femias alimentadas (con transgénicos).
Hai entre dous e tres veces máis tumores nas ratas tratadas dos dous sexos explicou á AFP Gilles-Eric Seralini, profesor da Universidade de Caen, que dirixiu o estudo.
Para realizar o estudo, alimentáronse duascentas ratas durante un máximo de dous anos de tres xeitos distintos: únicamente con maíz transgénico NK603, con maíz transgénico NK603 tratado con Roundup (o herbicida máis utilizado do mundo) e con maíz non modificado genéticamente tratado con Roundup. seralini-ratas-cancerRecomendamos visitar un blog magnífico, Noticias de Abaixo, que recompilou numerosos artigos da doutora Mae Wan Ho, xa traducidos, así como de tranxenicos
A advertencia de que o maíz transgénico produce cancro xa non pode ser ignorada A doutora Mae Wan Ho e o profesor Peter Saunders, advírtennos do risco e prexuízo que supón ignorar os últimos descubrimentos dun estudo realizado con ratas alimentadas con maíz transgénico e o herbicida Roundup, durante un longo periodo de tempo.Artigo traducido
O artigo completo con todas as referencias bibliográficas, atópase na web ISIS
seralini equipo ratasLas ratas alimentadas con maíz transgénico morren antes e sofren cancro con máis frecuencia que as demais, indica un estudo publicado este mércores pola revista internacional que cualifica os resultados de alarmantes. Observamos por exemplo dous ou tres veces máis mortalidad entre as femias alimentadas (con transgénicos).
Hai entre dous e tres veces máis tumores nas ratas tratadas dos dous sexos explicou á AFP Gilles-Eric Seralini, profesor da Universidade de Caen, que dirixiu o estudo.
Para realizar o estudo, alimentáronse duascentas ratas durante un máximo de dous anos de tres xeitos distintos: únicamente con maíz transgénico NK603, con maíz transgénico NK603 tratado con Roundup (o herbicida máis utilizado do mundo) e con maíz non modificado genéticamente tratado con Roundup. seralini-ratas-cancerRecomendamos visitar un blog magnífico, Noticias de Abaixo, que recompilou numerosos artigos da doutora Mae Wan Ho, xa traducidos, así como de tranxenicos
miércoles, 20 de noviembre de 2013
CONSTRUE UNHA BANDA DE ADN
"A estrutura do ADN é unha dobre hélice, moi similar a unha escaleira torta formando unha espiral. As bases do ADN atópanse en pares, os cales fan os chanzos da escaleira. Os laterales da escaleira son a medula estructural do ADN. Estes laterales non conteñen información, só sosteñen ás bases na súa posición correcta.
As bases do ADN normalmente se aparean G con C e A con T.
Usa estas regras para facer pares e os nucleótidos que se atopan debaixo para construír unha banda de ADN que conteña cinco pares de bases."
E dános a oportunidade de construír unha banda de ADN de 5 nucleotidos en su pagina. Lo intentas??
Haz click :e 5 nucleótidos en su página. de 5 nucleótidos en su página. e 5 nucleótidos en su página. de 5 nucleótidos en su página.
A MITOSE
Todos os seres vivos están formados por moitos tipos de células e de
tecidos que teñen que substituírse continuamente para permitir a
continuidade da vida.
A mitosis é un proceso que se realiza no núcleo das células eucariotas distribuíndo de igual xeito cromosomas e organelos entre as súas células descendientes, asegurando desta forma, a reprodución da célula.
A mitosis é un proceso que se realiza no núcleo das células eucariotas distribuíndo de igual xeito cromosomas e organelos entre as súas células descendientes, asegurando desta forma, a reprodución da célula.
viernes, 15 de noviembre de 2013
Nace en Dubai o primeiro camello clonado do mundo
Navegando en Twitter atopeime con esta noticia que vén no portal do O Mundo de España que trascribo a continuación:
O primeiro camello clonado do mundo, unha femia chamada Injaz, naceu o pasado mércores no Centro de Reprodución de Camellos (CRC) en Dubai, segundo informou o xornal local Gulf News.
O equipo do CRC, encabezado polos investigadores Lulu Skidmore e Ali Redha, explicou que a cativa foi producida a partir de células extraídas do ovario dunha femia adulta, que creceron nun cultivo antes de ser conxeladas en nitrógeno líquido.
A directora científica do CRC, Lulu Skidmore, dixo ao rotativo que todos os investigadores están "moi emocionados ante o nacemento de Injaz, porque é o resultado do bo traballo en equipo e da habilidade do Centro de Reprodución de Camellos".
"Este gran avance ofrece un medio para preservar no futuro a valiosa xenética dos nosos camellos de carreiras e productores de leite", engadiu Skidmore.
Injaz naceu tras un periodo de gestación de 378 días e pesou 30 kilogramos. O ADN das súas células e o das células do ovario da femia adulta son idénticos, o que proba que a cativa é un auténtico clon do camello orixinal.
Micromanipulación de embriones
Esta comprobación xenética levouse a cabo no Laboratorio de Biología Molecular e Xenética de Dubai, onde os expertos analizaron o ADN dos dous camellos .
Esta noticia chega un ano despois de que o centro anunciase o nacemento dedos camellos gemelos idénticos, Zahi e Bahi, que foron creados mediante o uso dunha técnica chamada micromanipulación de embriones.
Doutra banda, en febreiro de 2005 científicos emiratíes lograron producir o primeiro camello probeta do mundo, e con este éxito os expertos consideraron superar o 80?asos necesarios para conseguir a clonación da especie, o que se conseguiu agora co nacemento de Injaz.
O camello está arraigado profundamente na cultura e a tradición árabe desde a época preislámica e é coñecido como o barco do deserto, xa que grazas a el as antigas caravanas podían atravesar as áridas terras da península arábiga.
A clonación é o proceso para crear individuos genéticamente idénticos. O primeiro mamífero clonado no mundo a partir de células adultas foi a ovella Dolly, o 5 de xullo de 1996 en Edimburgo (Escocia).
As preguntas de rigor son:
É ético clonar animais? O clonar un camello para as carreiras é útil para a humanidade? A clonación é un asunto de ricos e pobres? Que pensas?.
Países e cultivos transxénicos
¿Dónde se encuentran ubicados los principales países productores de transgénicos en el mundo?, ¿Cuáles son los principales cultivos transgénicos?, ¿Cuál es el uso e importancia de estos cultivos transgénicos?
Os alimentos transxénicos son aqueles que foron producidos a partir dun organismo modificado xenéticamente mediante inxeniería xenética. Dito doutra forma, é aquel alimento obtido dun organismo ao cal incorporáronlle xenes doutro para producir as características desexadas. Na actualidade teñen maior presenza de alimentos procedentes de plantas transgénicas como o maíz, a cebada ou a soia.
miércoles, 6 de noviembre de 2013
A Bioloxía como Ciencia
A bioloxía é a ciencia que estuda aos seres vivos. Ata aquí non hai ningún problema, isto complícase cando empezamos a definir o que é CIENCIA, ESTUDAR e o máis complexo, o VIVO.
O termo bioloxía; do grego "Bios" vida e "logos" estudo ou descrición foi introducido en Alemaña polo profesor de fisiología e anatomía Karl Friedrich Burdach en 1800.
A bioloxía pode estudar desde o mundo microscópico dos compoñentes, os procesos químicos e moleculares da célula, ata o mundo macroscópico dos ecosistemas. Como ciencia, o seu obxecto de estudo son os seres vivos, as súas orixes, como evolucionaron, as interaccións entre eles e coa contorna, ademais das características que os distinguen uns doutros e da materia inerte. De todo isto trátase a materia, Benvidos ao marabilloso mundo da BIOLOXÍA.
A bioloxía é a ciencia que estuda aos seres vivos. Ata aquí non hai ningún problema, isto complícase cando empezamos a definir o que é CIENCIA, ESTUDAR e o máis complexo, o VIVO.
O termo bioloxía; do grego "Bios" vida e "logos" estudo ou descrición foi introducido en Alemaña polo profesor de fisiología e anatomía Karl Friedrich Burdach en 1800.
A bioloxía pode estudar desde o mundo microscópico dos compoñentes, os procesos químicos e moleculares da célula, ata o mundo macroscópico dos ecosistemas. Como ciencia, o seu obxecto de estudo son os seres vivos, as súas orixes, como evolucionaron, as interaccións entre eles e coa contorna, ademais das características que os distinguen uns doutros e da materia inerte. De todo isto trátase a materia, Benvidos ao marabilloso mundo da BIOLOXÍA.
miércoles, 30 de octubre de 2013
PROBLABLEMENTE A AUGA DA LUNA PROCEDA DA TERRA:
Investigadores de la Brown University afirman que el agua de la Luna procede de la Tierra.
El agua de la Luna probablemente viene de la TIerra
Investigadores de la Brown University afirman que el agua de la Luna procede de la Tierra.
"Hace ya cuatro años, los científicos hicieron un descubrimiento que nos dejó con la boca abierta. En la Luna había agua. El trabajo de la sonda LCROSS permitió obtener pruebas sólidas, no indicios, de que el agua de la Luna existía de manera abundante.
Poco tiempo
después, la sonda india Chandrayaan-I no solo confirmó la existencia del
agua de la Luna, sino que además realizó las primeras estimaciones
sobre cuál era la cantidad total que había. Los investigadores
confirmaron que existían unos 600 millones de toneladas de agua
congelada en total según sus estimaciones. Es decir, había agua sobre
nuestro satélite natural, pero además existía de manera abundante.
 |
| Imagen tomada de Corbis |
Pero, ¿de dónde procedía todo el agua de la Luna? ¿Cuál era su origen? Investigadores de la Brown Universityhan publicado en la revista Science un artículo en el que afirman la posibilidad de que el origen del agua de la Luna, probablemente, esté en la Tierra.
Para realizar
este estudio, el equipo de científicos liderado por Alberto Saal,
analizó la composición isotópica del hidrógeno presente en el agua
embebida en las diminutas burbujas presentes en las rocas lunares
(obtenidas en la era del programa Apolo). De forma específica, los
investigadores se fijaron en la proporción existente de deuterio, un
isótopo estable del hidrógeno, ya que previamente se sabía que esta
variaba en función del lugar del Sistema Solar donde se hubieran formado
las moléculas de agua.
Hasta ahora,
muchos científicos pensaban que el agua de la Luna procedía de cometas,
pero para ello, la proporción de deuterio encontrada debería ser alta.
Sin embargo, y por sorpresa, no era así. ¿Entonces? ¿De dónde viene el
agua de la Luna? Los resultados hallados por Saal y sus colaboradores
indicarían que lo más probable es que el origen estuviera en nuestro planeta.
¿Pero cómo pasó el agua de la Tierra a la Luna? Por ahora, todo son hipótesis.
El descubrimiento del origen del agua de la Luna, sin embargo, haría
replantear incluso las ideas que existían acerca de la formación de
nuestro satélite. La posibilidad más simple sería que una colisión
masiva entre nuestro joven planeta y lo que luego sería Marte hubiera
originado la Luna hace 4,5 mil millones de años atrás, de forma que el
agua se hubiera transferidocon parte del material sólido que luego sería parte del satélite.
Sin embargo, y en base a nuestro conocimiento actual, esto no es posible, ya que las elevadas temperaturasproducidas
durante las colisiones hubieran evaporado todo el agua, de forma que
pasaría al espacio en su estado gaseoso. Quizás, según las
especulaciones del equipo de Saal, la incipiente Luna podría haber tomado parte
de esa atmósfera caliente terrestre, por lo que el agua hubiera pasado a
su forma gaseosa, pero después, tras enfriarse el satélite, formaría
parte de la propia Luna. Otra posibilidad es que el agua estuviera
embebida en el material sólido de la Tierra que se despegó de nuestro planeta para dar lugar a la Luna, y que posteriormente, este agua fuera liberada sobre el satélite.
Este estudio es sin duda un nuevo bombazo en la investigación espacial,
que se une a los descubrimiento hechos en años anteriores. No saber
solo que existe agua, sino cuánta y de dónde viene, hace que podamos
construir un poco más el puzzle de la historia del Universo."
miércoles, 16 de octubre de 2013
Ahora que xa sabemos o que é a BIOLOXIA procederemos a coñecer os biologos.
1 Un biólogo estuda os seres vivos e o seu medioambiente, ou o mundo que os rodea, e como os organismos vivos afectan ao medioambiente ou son afectados por el. A área onde algo vive e onde está a súa medioambiente chámase hábitat.
2 Cando os biólogos falan de seres vivos, falan de moito máis que animais. Eles estudan todo desde algas ata animais unicelulares como as amebas, desde moho ata plantas, e desde os invertebrados ata os mamíferos. Todos os seres vivos están un medioambiente ou hábitat apropiado á forma en que eles viven. Existen moitos tipos diferentes de organismos vivos porque hai moitos tipos diferentes de medioambientes.
3 Algúns biólogos estudan un tipo de medioambiente e todos os diferentes seres vivos que compoñen ese hábitat. Por exemplo, un biólogo mariño estuda plantas e animais que viven no océano. Algúns biólogos só estudan seres humanos e os seus medioambientes. Algúns biólogos celulares estudan as células, que son a parte máis pequena dun ser vivo. Estudan como se forman as células, as partes que as compoñen, a forma en que esas partes funcionan en conxunto para interactuar coa súa contorna e o ciclo de vida celular. O estudo da biología celular levou a comprender os tumores humanos e é posible que algún día axude aos científicos a achar unha cura para o cancro.
1 Un biólogo estuda os seres vivos e o seu medioambiente, ou o mundo que os rodea, e como os organismos vivos afectan ao medioambiente ou son afectados por el. A área onde algo vive e onde está a súa medioambiente chámase hábitat.
2 Cando os biólogos falan de seres vivos, falan de moito máis que animais. Eles estudan todo desde algas ata animais unicelulares como as amebas, desde moho ata plantas, e desde os invertebrados ata os mamíferos. Todos os seres vivos están un medioambiente ou hábitat apropiado á forma en que eles viven. Existen moitos tipos diferentes de organismos vivos porque hai moitos tipos diferentes de medioambientes.
3 Algúns biólogos estudan un tipo de medioambiente e todos os diferentes seres vivos que compoñen ese hábitat. Por exemplo, un biólogo mariño estuda plantas e animais que viven no océano. Algúns biólogos só estudan seres humanos e os seus medioambientes. Algúns biólogos celulares estudan as células, que son a parte máis pequena dun ser vivo. Estudan como se forman as células, as partes que as compoñen, a forma en que esas partes funcionan en conxunto para interactuar coa súa contorna e o ciclo de vida celular. O estudo da biología celular levou a comprender os tumores humanos e é posible que algún día axude aos científicos a achar unha cura para o cancro.
miércoles, 9 de octubre de 2013
A BIOLOXIA
-NESTE BLOG VOU INFORMAR SOBRE A BIOLOXÍA E DICIR:
PLANTAS
ANIMALES
A
bioloxía é a ciencia que ten como obxecto de estudo aos seres vivos e,
máis específicamente, a súa orixe, a súa evolución e as súas
propiedades. Trata de estudar a estrutura e a dinámica funcional comúns a
todos os seres vivos, co fin de establecer as leis xerais que rexen a
vida orgánica e os principios explicativos fundamentais desta. ESTUDA:
PLANTAS
ANIMALES
Suscribirse a:
Entradas (Atom)